Η ατιμωρησία των εξτρεμιστών: Μια πληγή για τη Δημοκρατία και την Ελλάδα

 

Η ατιμωρησία των εξτρεμιστών: Μια πληγή για τη Δημοκρατία και την Ελλάδα

Σε μια εποχή όπου η Ελλάδα καλείται να σταθεί ξανά στα πόδια της, να επουλώσει πληγές και να χαράξει πορεία εθνικής αυτοπεποίθησης και προόδου, ένα φαινόμενο συνεχίζει να σκοτεινιάζει τον δημόσιο βίο: η ανεξέλεγκτη δράση εξτρεμιστικών ομάδων που δρουν στο όνομα της «αντίστασης», αλλά στην πραγματικότητα υπονομεύουν τη Δημοκρατία, το κράτος δικαίου και την κοινωνική συνοχή. Κι όμως, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, υπάρχει μια ανησυχητική ανεκτικότητα —σχεδόν μια σιωπηλή αποδοχή— απέναντι στη βία συγκεκριμένων ομάδων που λειτουργούν εκτός θεσμών, επιβάλλοντας με φόβο και καταστροφή τη δική τους «δικαιοσύνη».

Η αποφασιστικότητα των Ηνωμένων Πολιτειών – ένα μάθημα για όλους

Όταν μια κοινωνία θέλει να παραμείνει ελεύθερη , δεν μπορεί να ανέχεται την τρομοκράτηση των πολιτών της. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το κράτος αντέδρασε έγκαιρα και αποφασιστικά απέναντι στη βία που προερχόταν από εξτρεμιστικές ομάδες. Η αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων δεν έγινε για πολιτικό όφελος ή εκδίκηση — έγινε για την προστασία της έννομης τάξης, της ασφάλειας και της ειρήνης των πολιτών.

Η αμερικανική κοινωνία, όντας βαθιά διχασμένη για χρόνια, βρήκε σε αυτή την αποφασιστικότητα ένα σημείο ενότητας. Οι πολίτες ένιωσαν ότι το κράτος τους ακούει, ότι προστατεύει τη ζωή, την περιουσία και την ελευθερία τους από οργανωμένες ομάδες που λειτουργούν σαν παρακράτος. Αυτό είναι το ουσιαστικό δίδαγμα για κάθε κρατος που θέλει να επιβιώσει: δεν μπορείς να έχεις ελευθερία χωρίς ευθύνη και δεν μπορείς να έχεις ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.

Η ελληνική πραγματικότητα: Δύο μέτρα και δύο σταθμά

Αντίθετα, στην Ελλάδα η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Εδώ, οι εξτρεμιστικές ομάδες εξακολουθούν να δρουν ανενόχλητες, να καταστρέφουν περιουσίες, να απειλούν ζωές, να βεβηλώνουν μνημεία και να μετατρέπουν τους δρόμους σε πεδία μάχης. Όλα αυτά με τη βεβαιότητα ότι η τιμωρία σπάνια —αν όχι ποτέ— φτάνει.

Η ατιμωρησία έχει γίνει σχεδόν θεσμός. Ακόμα κι όταν υπάρχουν στοιχεία, καταγραφές και μαρτυρίες, το σύστημα δείχνει απροθυμία να επιβάλει τον νόμο. Οι ευθύνες διαχέονται, οι δικογραφίες θάβονται, οι πράξεις βαπτίζονται «πολιτικές» και οι δράστες αντιμετωπίζονται με επιείκεια που σοκάρει κάθε νοήμονα πολίτη.

Αυτή η επιλεκτική εφαρμογή της δικαιοσύνης δεν είναι απλώς αδικία. Είναι υπονόμευση της ίδιας της Δημοκρατίας. Διότι όταν το κράτος φοβάται να επιβάλει τον νόμο απέναντι στους βίαιους, τότε η εξουσία μετατοπίζεται από τους θεσμούς στους τραμπούκους. Και όταν η εξουσία ανήκει σε όσους κρατούν μολότοφ αντί για επιχειρήματα, η ελευθερία πεθαίνει σιωπηλά.

Η διαφορά μεταξύ διαμαρτυρίας και βίας

Η Ελλάδα έχει μακρά και περήφανη παράδοση αγώνων για την ελευθερία. Από το ’21 μέχρι τη μεταπολίτευση, οι Έλληνες απέδειξαν ότι μπορούν να αγωνίζονται ειρηνικά, με ήθος και πίστη σε ιδανικά. Η διαμαρτυρία είναι δικαίωμα ιερό και θεμελιώδες. Όμως, όταν το δικαίωμα αυτό μετατρέπεται σε προπέτασμα για εμπρησμούς, λεηλασίες και τρομοκρατία, τότε δεν έχουμε αγώνα — έχουμε κατάλυση της ελευθερίας.

Οι εξτρεμιστικές ομάδες δεν εκπροσωπούν κανέναν λαό. Δεν μάχονται για δικαιοσύνη, αλλά για εξουσία και καταστροφή της ελληνικής κοινωνάς . Χρησιμοποιούν τον πόνο, την οργή και τις κοινωνικές εντάσεις ως όπλα, για να διχάζουν, να προκαλούν φόβο και να επιβάλλουν τη σιωπή. Κι όμως, παρά τη σαφή αυτή διαφορά, συχνά βλέπουμε πολιτικούς και μέσα ενημέρωσης να σιωπούν, να εξωραΐζουν ή να «κατανοούν» τέτοιες πράξεις, λες και το κράτος έχει ανάγκη από σπασμένες βιτρίνες για να σταθεί όρθια.

Το ηθικό πλεονέκτημα που χάθηκε

Ίσως το πιο επικίνδυνο απ’ όλα να είναι η ιδεολογική ασυλία που απολαμβάνουν αυτές οι ομάδες. Κατάφεραν, μέσα από χρόνια προπαγάνδας και διαστρέβλωσης, να εμφανίζονται ως οι «μοναδικοί αγωνιστές» ενάντια στο κατεστημένο. Έτσι, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν πολίτες που τους βλέπουν με συμπάθεια, παραβλέποντας ότι πίσω από τα συνθήματα κρύβονται πράξεις βίας, καταστροφής και τρομοκρατίας.

Αυτό το «ηθικό πλεονέκτημα» είναι ψευδές και επικίνδυνο. Δεν μπορεί κανείς να μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη, όταν επιλέγει τη βία ως μέσο επιβολής. Δεν μπορεί να καταγγέλλει το κράτος, όταν το μόνο που επιδιώκει είναι να το αντικαταστήσει με ένα καθεστώς φόβου και αυθαιρεσίας. Η ανοχή απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι προοδευτισμός — είναι συνενοχή.

Η ανάγκη για νέα πολιτική βούληση

Η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα κάτι περισσότερο από καταδίκες στα λόγια. Χρειάζεται μια πραγματική εθνική αφύπνιση, μια επιστροφή στις αρχές της ευνομίας και της ευθύνης. Δεν μπορεί μια κοινωνία να αναπτυχθεί, όταν ομάδες καταστρέφουν ατιμώρητα, όταν οι πολίτες φοβούνται να εκφραστούν, και όταν το κράτος δείχνει αδύναμο να προστατεύσει τους ίδιους τους νόμους του.

Η αντιμετώπιση του εξτρεμισμού ειναι θεμα εσωτερικης και εξωτερικης ασφαλειας. Και η ελλαδα  έχει μόνο μία αρχή: την υπεράσπιση της ελευθερίας, του νόμου και της ζωής των πολιτών.

Επίλογος – Για μια Ελλάδα της ασφάλειας και της αξιοπρέπειας

Ο ελληνικός λαός έχει κουραστεί να βλέπει τη βία να βαφτίζεται «αντίσταση» και την ανομία να θεωρείται «επαναστατική πράξη». Με το νέο διάταγμα του προέδρου τον ΗΠΑ εχοντας κυρηξει τις αναρχικές οργανώσεις σαν τρομοκρατικές Ήρθε η ώρα να τελειώσει αυτή η εποχή της ατιμωρησίας. Να σταθεί το κράτος στο ύψος του και να αποδείξει ότι ο νόμος ισχύει για όλους.

Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από ομάδες που καταστρέφουν. Έχει ανάγκη από πολίτες που χτίζουν, που διαμαρτύρονται ειρηνικά, που αγαπούν την πατρίδα τους και το κρατος τους. Η ανοχή στους εξτρεμιστές είναι προδοσία απέναντι σε αυτούς τους πολίτες — και προδοσία απέναντι στο ίδιο το μέλλον του Έθνους.

ελπίζουμε δικαιοσύνη σύντομα